Stelt u zich eens voor…
Een decemberavond. Het begint om 4 uur al donker te worden. Het begin van een lange midwinternacht. Het is een uur of 7, u hebt net van een heerlijk maaltijd genoten en zegt tegen uw metgezellen: kom, we maken nog even een ommetje.
Het is aardedonker buiten. Maar na enige tijd went u wat aan het duister. Vaag ziet u achter de weiden een boerderij opdoemen. Er waaiert een massa licht naar buiten, als een deur wordt geopend. Even later hoort u stemmen…
Dan klinkt, onverwacht, een merkwaardig geluid, lang aangehouden weemoedige hoge en lage tonen…
De rillingen lopen u over de rug. Niet uit angst, maar van ontroering! Want wat u net hoorde is het in muziekklanken omgezette verlangen naar de komst van het Licht. Het verkondigt de nadering van het Kerstfeest en is vol heidense en Christelijke symboliek. Wat u hoort is de langgerekte roep van de midwinterhoorn. Een meer dan één tot anderhalve meter lange, flauwgebogen houten hoorn. Van de eerste Adventszondag tot Driekoningen klinkt soms overdag, soms `s avonds, het melancholieke vraag- en antwoordspel van hoeve tot hoeve en ver daarbuiten.
Een eeuwenoud Twents gebruik.
De traditie
Het midwinterhoornblazen is erkend als een levende traditie die van generatie op generatie is doorgegeven, want op 13 december 2013 werd het op de lijst van immaterieel erfgoed geplaatst. Vlak daarna werd ook het maken van de hoorn immaterieel erfgoed.
Demonstraties
Elk jaar wordt er geblazen om het zilveren en gouden hoorntje. Het zilveren hoorntje is voor de deelnemende blaasgroep met de meeste punten, het gouden hoorntje is voor de beste jeugdblaasgroep. Ook voor de individuele beste blazer is er een prijs.